Telkens wanneer er belangrijke dingen gebeuren (examens o.a) ga ik stressen. Ik ben namelijk een perfectionist en het maakt niet uit hoe lang ik leer, hoe hard ik mij best ook doe of hoe ik erg me inzet voor iets. Het is nooit goed genoeg. Ik denk telkens ''Je gaat toch falen!'' ''Je kan het toch niet.''

Deze eigenschap zorgt ervoor dat ik bijvoorbeeld tijdens mijn examen periode (zoals nu) heel slecht in me vel zit. Ik voel me diep van binnen vreselijk en haat mezelf echt. Door dit gevoel ga ik slecht eten.

Met slecht eten, bedoel ik dus héél véél eten net zolang tot ik misselijk ben. En ja, dit is gebeurd. Al twee keer deze week. Het resultaat? Ik voel me nog slechter en het liefst open ik alle keukenkastjes in het huis en wil ik me weer vol eten.

Ga ik dit doen? NEE.



Ik heb maatregelen getroffen. Ik ga namelijk niet zo door. Ik ga niet terug vallen. Ik ben eindelijk onder die 70 kilo en (hopelijk is het nog steeds eronder.... maar ik ga mezelf even niet wegen) en ik ga er niet meer boven. NEE. Dit stopt nu!



Ik word gek van mijn eigen gedachtes, die stem in mijn hoofd komt altijd terug op mijn zwakke momenten. Maar dat zijn de momenten waar ik moet laten zien aan mezelf dat ik sterk ben. Dat ik sterk genoeg ben om die stem te trotseren en te negeren. Ik weet wie ik ben. Ik weet wat mijn doelen zijn. En vanaf nu ga ik me weer 100% focussen op mijn doelen.

• Studeren.
• Gezond eten.
• Sporten. 
• Gelukkig worden.

Deze vier kernbegrippen staan op mijn menu. Want ondanks dat ik nog een lange weg moet gaan... ben ik onderweg. Ik ben er nog niet. Het vooruitzicht is een weg met hobbels, gaten en regen. Maar onderweg gaat de zon schijnen, zal ik een regenboog zien en zal ik na het vallen weer opstaan.

I'm on my way.