Vandaag gebeurden er iets geweldig, wat ik gewoon moest delen. Ik ben iemand die dol is op zwemmen en met dit hete weer verlang ik met heel mijn lichaam naar zwemmen. Maar ik durf niet. Ben doodsbang dat mensen mij zien en mij gaan uitlachen. Maar als jij diep van binnen iets zo graag wilt.. en je verlangt er echt naar.. dan doet dat iets met je. Vroeger deed ik aan baantjes zwemmen en was best snel. Ik deed het puur als hobby en voor iemand met obesitas kan je zeggen dat ik erg goed was. (Die tijd had ik obesitas en toen ging ik wel gewoon zwemmen. Dit was voordat ik mijn eetstoornis had en voordat ik mezelf haatte. Wat hoe je het bent of keert ik haat mezelf nog steeds.)

Ik had zelf ook al snel mijn zwemdiploma's, mijn enige probleem was duiken. Dat vond ik eng. Maar iedereen was altijd onder de indruk van mijn snelheid en dat was altijd iets waar ik heel trots op was. Zodra ik op gewicht ben en wat aan mezelf gewerkt (mentale stand, wat ik hoop dat tegen die tijd in orde is of in ieder geval een heel stuk beter) wil ik dit eigenlijk wel weer oppakken.



Nou in iedergeval ging ik vanmorgen met de honden lopen en aangezien ik vlak bij een meer woon, liep ik langs het meer. De zon scheen al en water glansde gewoon. Het water riep me. Het rare uitleg, ja maar ik ben serieus. Zwemmen was altijd mijn passie en mijn eetstoornis heeft dat verwoest. Zwemmen hoorde bij me en nu ben ik het kwijt door angst. Dus ik deed mijn kleren uit en sprong erin. (Op mijn onderbroek en bh na dan.)

Ik kan je niet beschrijven wat ik voelde. Op dat moment voelde ik mezelf echt echt gelukkig. Mijn honden sprongen me na in het water en ik zwom met ze. Ik voelde me zo gelukkig. Ik lachte uit het niets en begon een stuk te zwemmen.

Het liefst was ik er uren gebleven, maar mijn honden kunnen niet zolang zwemmen. Het zijn tenslotte maar teckels. Ik trok mijn kleding aan en ging terug naar huis met een grote glimlach.

Ik voelde me waanzinnig goed op dat moment.